Er is ons de vorige keer verteld dat we alleen in aanmerking komen voor ICSI, wat een hele belastende behandeling is. Zowel mentaal als lichamelijk.

Ook bij deze afspraak was ik weer vreselijk zenuwachtig en wou ik dat het voorbij was.

Het voelt zo raar allemaal en ik begin ineens te twijfelen over alles…..
Doen we hier wel goed aan?...kunnen wij dit wel?.....word ik niet heel wiebelig van de hormonen?....Kan ik het aan om vaak

onderzoeken te ondergaan en ziekenhuis in en uit te lopen?.....

Maar vooral: Waar zijn wij als stel en doen we dit nog samen ?

We voelen de afhankelijkheid en broosheid van dit traject wat het zo kwetsbaar maakt.

 

We liepen de spreekkamer in en na een kort praatje kwamen de uitslagen. Een reeks aan cijfers, waarden en

gemiddelden. Geen idee wat “normale” cijfers zijn dus het zei me vrij weinig.

En toen kwam daar hèt verrassende nieuws! Momenteel zijn de zwemmers van manlief goed genoeg voor IUI met lichte hormoonbehandeling. WHOHOOOO!!!!

Dit is een vette meevaller vergeleken bij het vorige nieuws! Dit is veel natuurlijker en bied kansen!

We mogen het eerst zelf een paar maanden proberen en daarna start de behandeling.

 

Ik stak mijn armen in de lucht en heb even flink gejuicht

bij de arts!

YES! Niet meteen het zwaarste traject maar een lichtere vorm, meer kans op een wat natuurlijkere zwangerschap! Voorlopig geen reageerbuisbaby voor ons!
Minder belastend voor mij en de kliniek laten wij even een paar maanden voor wat het is. Wat voelt dat goed zeg! Ik voel een soort van vrijheid en ruimte!

 

Natuurlijk komt ook de onzekerheid om de hoek die erbij

hoort. Want als de kwaliteit ineens beter kan worden, kan het ook weer minder goed worden.

 

Dus het blijft spannend voor ons. We houden hoop en gaan ervoor!